Week 4, een bewogen week

Dag 20, terug naar Semarang
Vanmorgen hoefde we eigenlijk niet vroeg op te staan. Jammer genoeg bevond ons hostel zich op 2m afstand van de moskee, en werden we vrolijk gewekt om 04:00 uur in de ochtend. Het leek net alsof er een man in onze kamer valse karaoke aan het uitvoeren was. Heel heftig. Gelukkig dommelde ik weer wat in slaap en heb ik nog kunnen slapen tot ongeveer 8 uur. Uitslapen is het niet echt, maar ach het is wat. Vandaag pakken we de boot terug naar jepara en pakken we vanaf daar de bus naar Semarang. We stonden net op het punt om te vertrekken en de hel barste los. Donder, flitsen en het kwam met bakken uit de lucht vallen. Dat wordt een heftig boottochtje dacht ik zo. Na een paar minuten rijden kwamen we aan bij de boot. De regen werd nog heftiger en de donders trilde door de vloer. Regenjasjes aan, regenhoezen om en gaan, een sprintje naar de boot. Gelukkig was de boot niet zo vol als op de heenweg en konden we 4 stoelen per persoon claimen om lekker op te slapen. Dat leek ons een prachtig idee (jammer dat de airco op -20 graden stond). De boot begon te varen en Lisa slaakte een noodkreet uit. ‘oh jongens kijk die golven, oh jongens ik wil zo niet dood’. Hilarisch. Ik vond de golven wel leuk, het zag er wel eens waar wel uit alsof we de black pearl uit Pirats of the carribian waren, maar het was leuk. Na een snelle boottocht van iets minder dan 2 uur kwamen we aan in Jepara. Hier was het prachtig weer, warm en zonnig. Even wachten op de bus, en dan op naar Semarang. Een busreis die eigenlijk 2 uur zou duren, maar wegens wegwerkzaamheden zijn we 3,5 uur onderweg geweest. Rond 19:00 kwamen we allemaal veilig aan in ons hotel en konden we ons weer klaar gaan maken op het vroege opstaan, morgen begint onze tweede week stage.

Dag 21, plan bespreking.
Samen met ibu Nur hadden we afgesproken om vandaag naar onze planning te kijken en wat dingen door te bespreken. Rond half 12 kwamen we aan in het ziekenhuis en liepen we richting haar kantoor. De planning die we hadden gemaakt is goedgekeurd en nu mochten we zelf gaan kiezen op welke afdelingen we stage willen gaan lopen. In samenspraak met de rest van de meiden besloten we ervoor te kiezen om voor een langere periode op een afdeling te staan. Zo kunnen de mensen aan ons wennen en kunnen wij wennen aan de werkzaamheden hier in het ziekenhuis. Dot en Eef starten op de IC en Lisa en ik zullen starten op de spoedeisende hulp. Na onze planbespreking liepen we naar beneden om onszelf voor te stellen aan de afdeling. Er werken veel co assistenten op deze afdeling die Engels praten. De verpleging zelf praat geen Engels en leken ook niet echt geïnteresseerd. Lisa en ik stelde wat vragen over de afdeling maar we kregen weinig respons. Na het voorstellen namen we de lokale bus terug naar ons hotel. We sloten de dag af aan het zwembad en de avond brachten we door met Ligretto.

Dag 22, spoedeisende hulp.
Vanmorgen startte we aan onze eerste stagedag op de spoedeisende hulp. Dit is de eerste afdeling die je tegenkomt wanneer je het ziekenhuis binnenloopt. Er staan 6 bedden verdeeld over verschillende categorieën. Toen we aankwamen bij onze afdeling lagen alle bedden vol. De verpleging was aan het rennen van het ene naar het andere bed, maar er was niks te doen voor ons. We zochten contact met een verpleegkundige via google translate, ze vond het erg leuk om met ons te praten en stelde ons ook veel vragen. Jammer genoeg was ze er niet de hele dag.. Daarnaast werkte dokte Samuel vandaag. Een jonge arts die goed Engels kan. Ik ging naast hem zitten om patiënten casussen met hem door te spreken, maar ook dit keer, weinig respons. Het lijkt wel alsof ze ons niet accepteren. Je ziet ook gewoon dat ze over je praten en om je lachen, maar je zit er maaronwetend bij te kijken en dat maakt het erg lastig. Kun je het je voorstellen? In een vreemd land komen, niet weten wat mensen bedoelen, niet begrepen worden en mensen die constant over je praten. Ik kan het me nu goed indenken hoe iemand zich in Nederland moet voelen, binnekomen in een vreemd land, raar worden aangekeken etc. Geen fijn gevoel dat kan ik je wel vertellen. Zoals je misschien al in mijn blogs hebt kunnen lezen probeer ik eigenlijk altijd alles van de positieve kant te bekijken. Maar ik merk aan mezelf dat dat steeds moeilijker word. We doen ons best, proberen vragen te stellen, proberen ons zo goed mogelijk verstaanbaar te maken, maar helaas word hier niet naar om gekeken. Toch probeer ik er het beste van te maken, contact te zoeken met de arts, te praten met verpleegkundige en stil observeren vanaf mijn stoel waar we zo’n 4/5 uur per dag op doorbrengen. Kijken hoe het hier gaat en observeren wat de verschillen zijn.

Natuurlijk heb ik in Nederland nog nooit stage gelopen op de spoedeisende hulp. Maar ik denk dat ik de verschillen wel op kan noemen. De patiënten komen het ziekenhuis binnen direct op de spoedeisende hulp. Hier worden ze naar een bed begeleid waar de dokter ze komt bekijken. Aan de hand van de indicatie gaan ze terug naar huis of worden ze naar een andere afdeling gebracht. De meeste mensen die we hebben gezien werden overgebracht naar een andere afdeling en wanneer de casus te gecompliceerd is, worden ze doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. Het was een lange dag, maar we hebben het overleefd en na onze dienst vertrokken we weer richting ons hotel. Vanavond was er een feestje op het dak, dus we besloten er een kijkje te gaan nemen. Toen we boven aankwamen zaten er zo’n 50 a 60 mensen aan tafels en was er een bandje aan het spelen. Een man kwam met zijn microfoon richting ons gelopen en Linsey zei dat ik wel een liedje wilde zingen. De zenuwen sloegen toe, het was namelijk al bijna 5 jaar geleden dat ik op een podium heb gestaan, maar ik wilde het wel proberen. Het eerste nummer wat ik zong was I’m yours van Jason Mraz. Het nummer was nog niet afgelopen en er werd al gevraagd of ik nog een nummer kon zingen. Na een nummer was ik nog aan het bibberen van de zenuwen, maar de mensen vonden het blijkbaar mooi. (ook wel leuk om de gezichten van Lins, Peurc en Lisa te zien, die wisten namelijk niet dat ik aan zingen doe haha). Nadat ik in het totaal 5 nummer had gezongen en het feestje was afgelopen besloten we om nog even zelf onze muziek aan te sluiten op de boxen en hebben Lisa, Linsey, Peurcy en ik nog staan dansen tot het bedtijd was. Morgen staat er een avonddienst op de planning, maar eerst naar het ziekenhuis met Peurcy om haar longen te laten onderzoeken.

Dag 23, ziekenhuis en avonddienst.
Lisa, Peurcy en ik vertrokken vanmorgen rond 10 uur richting het ziekenhuis. Peurcy heeft eigenlijk al sinds dat we in Semarang zijn last van hoesten en komt er maar niet van af. Onze alarmbellen gaan dan natuurlijk gelijk rinkelen en het leek ons toch een beter plan om langs het ziekenhuis te gaan. Kamergenootjes die elkaar door dik en dun. Ik had me ook eigenlijk geen betere kamergenootjes voor kunnen stellen. Eigenlijk staan we dag en nacht voor elkaar klaar en hebben we veel steun aan elkaar. Vandaar dat Lisa en ik ook samen met Peurcy meegaan naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis genaamd St. Elizabeth hospital is machtig groot. Het leek net alsof we een museum binnen liepen. Een grote hal met schermen waarbij ze nummertjes oproepen. Net als een Nederlands ziekenhuis. Na wat wachten en wat onderzoek blijkt er gelukkig niks ernstigs te zijn. Waarschijnlijk een ontsteking van de bovenste luchtwegen. Ze krijgt nu antibiotica voor 4 dagen en wanneer dit niet aanslaat moeten we terug naar de specialist. Na het ziekenhuis bezoek gingen Lisa en ik door naar onze avonddienst op de spoedeisende hulp. Onze dienst begon eigenlijk om 14:00 uur, maar de lokale bus bedacht een toeristische route te nemen dus kwamen we iets later. Eenmaal aangekomen zetten we ons neer in onze stoel en eigenlijk werd er al direct over ons gepraat. Twee mannen keken ons aan en schoten iedere keer in de lach. De Hele afdeling was aan het lachen, terwijl op deze afdeling patiënten liggen die vechten voor hun leven. Ik had er echt even genoeg van. Lisa en ik besloten om naar een andere afdeling te gaan, de Medical ward. Hier werden we gelijk met open armen ontvangen. De verpleging bestelde eten voor ons (Nasi Goreng natuurlijk) en we werden direct betrokken bij een patiënt die snel achteruit ging. Hou je niet van verhalen over mensen die overlijden? Sla het volgende stuk dan over.

De verpleegkundige die bij de man op de kamer was sprintte naar de zusterspost en riep de dokter. Direct daarachteraan volgde twee andere verpleegkundigen en ze vroegen of Lisa en ik mee wilde lopen. Toen we op de kamer aankwamen zagen we dat er achter in de kamer een man werd gereanimeerd. Ondertussen was hij al geïntubeerd en stond de dokter aan zijn zijde. De verpleegkundige stond op een verhoging en was druk bezig met reanimeren. De reanimatie zag er voor mij anders uit dat ik gewend ben, maar ik kan hier verder geen oordeel over geven. De mensen weten hier wat ze doen en Lisa en ik stonden vanaf een afstandje te kijken. De familie van de man stond op de gang. Zijn zoon zat gehurkt op de grond en zijn tranen stroomde langs zijn wangen. Verschrikkelijk om te zien dat mensen zo’n verdriet kunnen hebben. Na vele pogingen tot reanimatie en ECG scans heeft de man het helaas niet overleefd.. Samen met de zusters hebben Lisa en ik geholpen bij het afleggen van de man. Dit gaat eigenlijk precies hetzelfde als in Nederland. De Patiënt word gewassen, zijn bed word schoon gemaakt, infusen etc. worden verwijderd en de familie komt daarna afscheid nemen. Zijn vrouw kwam samen met haar zoon binnengelopen. Ik moest zelf erg mijn best doen om zelf niet in tranen uit te barsten. Het verdriet van naasten en familie is vaak erg moeilijk om aan te zien. De pijn die hun voelen, het verdriet wat zij hebben en het verlies wat ze hebben geleden komt soms hard aan. Nadat de familie weg was kwamen verpleegkundigen van alle afdelingen om te bidden voor de man en de familie. Daarna liepen we richting het mortuarium waarop alle verpleegkundige volgde. De familie liep achterop. Bij het mortuarium hebben we niet meer verder gekeken omdat we de familie niet tot last wilde zijn. De dood is angstig, is niet leuk en erg verdrietig. Maar het doet me goed om te zien hoe liefdevol de mensen hier omgaan met hun patiënten, hoe ze bidden voor hun mensen en dat ze emotie toonden. Al met al, best een heftige dienst, maar ik vond het mooi om mee te maken hoe ze hier omgaan met de dood.

Dag 24, studiedag.
Vandaag zijn we een dagje vrij om aan onze studie te werken omdat de wifi in het ziekenhuis niet optimaal is. Even het BPV plan afmaken en de opdrachten bekijken en daarna lekker chillen bij het zwembad. De zon was erg fel vandaag, dus na een uurtje zwembad had ik er wel even genoeg van. Vanavond neemt Yogi ons mee op een avondje stappen. Om even een goede bodem te leggen ging ik samen met Lisa en Bernie naar de McDonald’s. Gezond? Nee. Lekker? Mwa. Maar het is even iets anders dan nasi. Nadat we hadden gegeten hebben we nog een rondje gemaakt door het winkelcentrum en gingen we terug richting het hotel. Hier maakte we ons klaar voor een stapavondje en rond 20:00 kwam Yogi ons ophalen. De eerste stop was de karaoke bar. Dat is echt een dingetje hier. Overal waar je ook maar langsrijd met de taxi zie je groot staan ‘KARAOKE’. Nou hebben we gehoord dat niet alle karaokebars hier echt bedoeld zijn voor karaoke, dus je moet wel naar de goede gaan. Anders kom je in het red light district van Indonesië terecht en dat is niet de bedoeling haha. Toen we aankwamen bij de karaokebar werden we hartelijk ontvangen. Nadat we ongeveer 6x op de foto waren geweest werden we naar de karaoke ruimte gebracht. 5 verdiepingen met per verdieping ongeveer 10/15 karaoke kamers. Als je hier dus karaoke wil doen, kun je dat mooi met je eigen clubje doen zodat niet iedereen je valse kattengejank hoeft aan te horen. Best praktisch. Op het begin was het even raar hoor, met zn 8en in een kleine ruimte met een karaoke apparaat. Maar toen kwam er bier en iedereen begon met zingen. Het was echt fantastisch. We zijn uiteindelijk 3 uur bezig geweest met de karaoke en we waren samen met het drinken niet eens 12 euro kwijt voor 3 uur plezier. Na ons 3 uur durende gezang vertrokken we richting een club genaamd Orbit. Een vrij nieuwe club die ongeveer een kwartier van ons hotel afzit.

Toen we aankwamen bij de club werden we ook hier vriendelijk ontvangen. We moesten door van die douane poortjes heenlopen. De poortjes gingen bij iedereen af, maar er stond niemand om te controleren. Goede controle wel hoor haha. Toen we binnenkwamen waren we natuurlijk gelijk het middelpunt van de belangstelling. De mensen staan hier aan statafels die ze hebben gereserveerd en dansen nauwelijks. Daar moesten wij natuurlijk even verandering in brengen. Bij de bar kregen we ieder een gratis biertje en konden we dansen. De band die optrad was erg goed, ze speelde zelfs nummers van yellow claw (die zijn blijkbaar erg hip hier). Toen de vrouw vroeg wie er een liedje wilde zingen wees de groep direct naar mij en dot. Fijn. Optreden in een club, 100 mensen, groot podium, goed voor je podiumvrees kan ik je wel vertellen hoor. We keken elkaar aan en besloten deze uitdaging aan te gaan. Een beetje verkrampt van de zenuwen stonden we op het podium, we besloten someone like you te zingen omdat we deze allebei goed kennen. Gelukkig schenen de lichten zo fel in onze gezichten dat we het publiek niet konden zien. De enige mensen die we zagen waren de meiden uit onze eigen groep. Ze stonden ingehaakt naast elkaar vol trots mee te zingen. Het voelde zo goed, ondanks dat het zo eng was.. Na ons liedje volgde er een applaus en sprongen dot en ik nog half bibberend van de zenuwen van het podium af. Daar werden we gelijk omhelst door onze groep. Wat een fijn gevoel. Na het optreden hebben we nog wat gedanst en vertrokken we rond 2 uur richting huis. Daar konden we allemaal nog even skypen met het thuisfront, want in Nederland was het natuurlijk nog niet zo laat. Uiteindelijk lagen we rond 4 uur in bed en konden we lekker gaan slapen.

Dag 25, Gedong Songo.
Nadat we onze kleine roes hadden kunnen uitslapen stond iedereen rond 12 uur klaar om te vertrekken naar Gedong Songo. Een tempel iets buiten Semarang. Het was een taxi rit van iets meer dan een uur door de bergen heen. Het was een prachtige autorit, we kwamen langs kleine dorpjes, rijstvelden en hebben mogen genieten van hele harde regen. Gelukkig zaten we in de auto. Na ongeveer 1.5 uur kwamen we aan bij Gedong Songo. Bij het loket stond heel groot: TOERISTEN 75.000 rupia en INWONERS 10.000 rupia. Helaas geloofde ze niet dat we in Indonesië wonen, dus betaalde we maar de toeristen prijs. We zaten op ongeveer 1000 meter hoogte en maakte ons klaar voor een wandeling om de 9 tempels te gaan bekijken. Lisa had ergens gelezen dat je dit ook op een paard kon doen dus alle meiden zadelde zich op het paard en Peurcy en ik liepen ernaast. Het regende en ik wist dat we omhoog zouden gaan, ik wilde dat mezelf niet aandoen en dat arme paard ook niet, dus ik besloot lekker sportief te gaan doen. Nou ik kan je vertellen, sportief was het zeker. Steile paden die glad waren door de regen en niks kunnen zien door de mist. De andere meiden die op de paarden zaten, waren een stuk voor ons. Ondanks de mist en de regen was het een mooie tocht. Lopen door een soort tropisch paradijs dat werd bedekt door mysterieuze mist. Groene bomen, kleine velden en het geluid van donder op de achtergrond. Net alsof je in een film bent beland. Na wat puffen en hijgen kwamen we op onze teenslippertjes boven aan. Hier waren de eerste twee tempels te zien. Ze zagen er eigenlijk precies hetzelfde uit. Maar om na te gaan dat dit gewoon al 100e jaren oud is, voelde voor mij echt speciaal. Na de eerste tempels vervolgde we onze tocht richting de volgende tempels. Ondertussen kwamen we nog langs de hot spring. Een warmtebron midden tussen de tempels. Het stonk ontzettend, maar wow, wat was dit vet om te zien. Na de hot spring vervolgde we onze weg naar beneden om de overige tempels te zien. Gelukkig werd het na een tijdje weer vlak, want afdalen op teenslippers is niet bevorderlijk voor je tenen kan ik je wel vertellen. De tocht was zo mooi, ik heb niets anders gedaan dan puur genieten. Genieten van de geluiden van de natuur, de groene omgeving, de mist en zelfs de regen. Eenmaal beneden stond de taxi van Lisa, Dot, Eef en Lins nog op ze te wachten. Die van Bernie, mij en Peurcy helaas niet. Super fijn, want er rijden hier dus geen taxi’s. De enige optie die ze boden was de motor. 70 km met de motor, door de bergen, in de regen, zonder helm en met dichte mist. Mij niet gezien. Ik ben avontuurlijk, maar dood wil ik nog niet hoor. Nadat we ongeveer een uur op de berg hebben staan discussiëren met veel verschillende mensen, wilde een man ons naar Semarang brengen. Het kostte dan wel 400.000 rupia. Een andere optie was er niet , dus namen we dit aanbod. Na een avontuurlijke dag gingen we richting Sakapatat om daar lekker te gaan eten. Na het eten gingen sommige meiden nog op stap, maar ik bleef lekker thuis. Netflixen en in bed liggen en mijn rust nemen voor de komende stage week.

Dag 26, rustdag
Vandaag heb ik heerlijk uitgeslapen. Voor het eerst in bijna 4 weken werd ik pas rond 10 uur wakker. Ook heb ik voor het eerst echt doorgeslapen, dus ik werd lekker uitgerust wakker. De rest van de meiden gingen naar een sloppenwijk hier in de buurt maar ik besloot thuis te blijven. Even wat tijd voor mezelf, want dat heb je niet veel als je met 9 meiden bent. Het huis is weer gepoetst, de was is gedaan en mijn bpv plan is zo goed als af. Een lekker rustig dagje dus. Morgen gaan we weer van start met onze stage!