Week 3, eerste stageweek + Karimunjawa

Dag 13 eerste stage dag,
Toen vanmorgen de wekker ging om 6 uur had ik er toch iets meer moeite mee dan gedacht. Lisa is nog steeds ziek, dus ik vertrok samen met Eef en Dot richting het ziekenhuis. Het verkeer hier is een gekkenhuis. Taxi’s die de weg niet weten, motors overal en overstekende mensen in het wild. Desondanks het drukke verkeer kwamen we maar 4 minuten te laat op het werk (best goed toch?). Hier zochten we de hoofdverpleegkundige op. Omdat Lisa er niet is vandaag, liep ik samen met Dot en Eef mee op de kinderafdeling. Super leuk dachten we, maar toen we daar eenmaal aankwamen viel het erg tegen. Niemand van het personeel sprak Engels of nam ook maar een klein beetje moeite om ons dingen te laten zien. Daarnaast praatte de meiden op de afdeling veel over je, maar kun je helaas niet verstaan wat ze zeggen. Ze kijken je aan, zeggen wat en beginnen te lachen. Absoluut geen fijn gevoel. Nadat het personeel al ongeveer 2 uur zat te schrijven op het kantoor besloten we om zelf maar even een rondje te gaan lopen. Gelijk werden we gevraagd voor een foto sessie, maar weet je, hier raak je wel aan gewend. Nadat we wat hadden rondgelopen besloten we om de hoofdverpleegkundige een berichtje te sturen met de vraag of er misschien een afdeling was waar we met de verpleging kon praten. Ze kwam gelijk naar ons toe en bood haar excuses aan . Natuurlijk was het niet haar fout, maar ze voelde zich wel schuldig.
Na de kinderafdeling kwamen we op de medical ward terecht. Een afdeling waar verschillende aandoeningen voorkomen. De meeste patiënten die er momenteel liggen hebben last van hypertensie. Ook valt het me op dat shock veel voorkomt hier. De hoofdverpleegkundige van deze afdeling was erg leuk. Ze sprak goed Engels en liet ons veel filmpjes zien van wondzorg. Ze is zelf wondverpleegkundige en voert ook thuiszorg uit hier in Semarang. Ze vroeg gelijk of we een keertje mee wilde gaan zodat we alle wonden konden zien. Alhoewel de verpleging op deze afdeling veel leuker waren, hadden we ook hier eigenlijk niks te doen. We hebben de hele dag op het kantoor gezeten en met elkaar gepraat. Af en toe kwam Ibu Rose uitleg geven over verschillende dingen, maar qua taken was er niks te doen. Wie weet wordt het morgen een betere dag!

Dag 14, ziek
Jup je leest het al, ook dit hoort bij het reizen. Het ziek zijn. Geen heimwee ziekheid (ofja wel een beetje), maar Lisa en Peurcy (mijn kamergenootjes) zijn de hele week ziek geweest. Natuurlijk moest ik dan ook aan de beurt komen, dus vandaag was het zo ver. Slapen gaat erg slecht, alhoewel de bedden comfortabel zijn, de kamer luxe is en het heerlijke eten moet ik voor mezelf toch nog even wennen aan alles. In Malawi had ik hier gek genoeg veel minder moeite mee, terwijl dat land veel meer onderontwikkeld is. Misschien is het wennen aan de groep, wennen aan andere reisgenoten, wennen aan een ander land en wennen naan een nieuw ziekenhuis. Maar dat went allemaal vanzelf. Voor vandaag koos ik ervoor om gewoon even lekker in mijn appartementje te blijven en bij te slapen. Het slapen heeft me goed gedaan, ik was weer opgeladen voor de dag. Sportkleren aan en richting de sportschool om daar weer even wat stoom af te blazen. Daarna op pad om ergens op straat lekkere nasi te scoren.

Dag 15, maternity
Vanmorgen heb ik ondanks mijn ziek gevoel de moed bij elkaar geraapt om richting stage te gaan. Samen met Lisa stond ik vandaag op de maternity. De afdeling voor zwangere vrouwen en hun pasgeboren baby’tjes. Bij binnenkomst was er een verpleegkundige die goed Engels sprak. Helaas was ze van de nachtdienst.. Wel nam ze ons direct mee om naar een keizersnede te gaan kijken. Ze liep met ons mee naar de operatiekamers en daar mochten we ons omkleden. Het valt me op hoe hygiënisch alles hier is. De ruimtes zien er steriel uit en door alle gangen hangen handdesinfectance pompjes. Nadat we ons in onze operatiepakjes hadden gehesen en onze crocs hadden aangetrokken liepen we de operatiekamer op. Geen idee waar we naar toe moesten. Er zijn drie operatiekamers en we liepen dwars over de afdeling. In Nederland zou je zoiets nooit kunnen doen, maar hier konden we zo van de ene operatiekamer naar de andere lopen.
Nadat we twee keer bij de verkeerde operatie stonden te kijken kwamen we aan bij de keizersnede. Een minpuntje, het kindje was er al uit.. Maar geen probleem, dan kijken we wel hoe het hechten verloopt. In tegenstelling tot Malawi worden er hier net als in Nederland zo klein mogelijke horizontale incisies gemaakt. Het hechten gebeurd op een hele goede manier en ziet er heel netjes uit. Nadat het hechten bijna voltooit was liepen we richting de couveuse waar het pasgeboren baby’tje inlag. Hier keken we hoe ze werd aangekleed en daarna vertrokken we weer richting de afdeling. Hier hebben we nog een ronde meegelopen met de arts, maar vanaf 9 uur was er eigenlijk niks meer te doen. Nadat we rond 12 uur naar huis mochten besloten we om met de hele groep te gaan uiteten deze avond. Een voormalig student vertelde ons dat er een Italiaans restaurant zit, hier in Semarang. Dit zijn we natuurlijk niet vergeten, dus met 2 taxi’s gingen we op pad naar het restaurant. We waande onszelf in luxe (vond ik dan tenminste, want ja dit was echt luxe). Hele vriendelijke bediening en de beste pasta carbonara die ik ooit heb gegeten. Het was dus een geslaagd etentje!

Dag 16, nog meer uitzieken.
Nadat ik vannacht Peurcy heb wakker gehouden met mijn geblaf, leek het me geen strak plan om hoestend te gaan werken met baby’tjes. Wel ben ik gelijk opgestaan en ben ik het appartement gaan opruimen. Er komt wel iedere dag housekeeping, maar die nemen het niet zo nauw haha. Na het opruimen ben ik gaan werken aan mijn BPV plan, wat ook nog steeds moest worden gemaakt. Een productieve dag dus, alleen niet op stage. Nadat ik mijn dagje rustig heb uitgezeten besloot ik vroeg naar bed te gaan. De wekker gaat om 04:30, want morgen gaan we naar Karimunjawa!

Dag 17, vertrek naar karimunjawa
Nadat de wekker asociaal vroeg afging en iedereen nog met half slapende gezichten beneden in de lobby zat te wachten, arriveerde om 05:00 uur de bus die ons naar jepara te brengen. Vanaf daar nemen we de boot naar karimunjawa. De busreis duurde iets langer dan 2 uur en was vrij heftig. Lekker hobbelen, nog net je hoofd niet tegen het plafond aanstoten en geshaked worden als een milkshake. Maar je moet er wat voor over hebben he! Na ongeveer 2 uur kwamen we aan bij de boot, deze reis zou ook twee uurtjes duren en dan zouden we arriveren op Karimunjawa. 6 van ons hadden een normale ticket gekregen en 3 van ons eentje voor op het deck. Chill dachten ze, dan zitten we lekker buiten, beetje frisse lucht enzo. Maar hier betekend het dek dus, met 40 man op 5m2, zitten op de grond en tussen alle bagage van de mensen. Gelukkig konden we beneden nog 3 plekken vinden en konden de rest van de meiden gelukkig gewoon in een stoel zitten. Na 2 uurtjes kwamen we aan op Karimunjawa. Hier stond Moko ons op te wachten. Moko is een vriend van Yogi en hij gaat ons op sleeptouw nemen dit weekend. Moko zette ons af bij ons hostel en hier konden we genieten van het prachtige uitzicht. Het hostel lag pal aan het strand en we keken uit op het heldere blauwe water waar de zon zich in weerkaatste. Visjes in overvloed en hitte als in de Sahara. Ik heb het nog nooit zo warm gehad als hier. In het hostel stond lunch voor ons klaar. Vissoep, rijst, bananen en kokosnoot spul. En alsof het nog niet heet genoeg was, was de soep zo pittig dat zelfs ik er niet eens normaal een hap van kon nemen. Maar na een paar happen wende de soep en ik vond het heerlijk.

Rond 14:00 uur kwam Moko ons ophalen met 5 scooters. We mochten zelf scooter rijden en hij bracht ons naar een prachtig strand genaamd sunset beach. De rit hiernaartoe was in een woord amazing. Tropische bomen, bergen, groen in overvloed, leuke huisjes, en rustig verkeer. Toen we op het strand aankwamen keek ik mijn ogen uit. Het voelt net alsof je midden in expeditie robinson bent beland. Witte stranden, helder blauw water en palmbomen overal. Even weg uit de drukte van de grote stad. Heerlijk om hier weer even de rust te voelen en de kalmte die Indonesië ook te bieden heeft. Fijn om even samen met de meiden er tussenuit te zijn en te genieten van alles wat dit land te bieden heeft. Het water hier is zo zout dat je gewoon blijft drijven trouwens, dus voor de mensen die het normaal niet kunnen, hier is het haalbaar haha. Nadat we allemaal uit het water waren en een beetje opgedroogd vertrokken we naar de bergen. Hier is een uitzichtpunt waar je de zonsondergang kunt bekijken. Nu kwamen we weer even terug in de drukte. Vele toeristen uit eigen land die in het weekend vaak weg gaan, vertrekken naar Karimunjawa. Dus boven op de berg was het aardig druk, maar dat nam het mooie uitzicht niet weg. We keken op de zee uit en je kon de zon zien ondergaan. Een prachtig gezicht, maar helaas hebben we niet de hele zonsondergang kunnen bekijken omdat het dicht trok met wolken. Na de zonsondergang gingen we terug naar ons hostel om te douchen en ons klaar te maken voor het avondeten. Ik was zelf toch eigenlijk best benieuwd hoe het nou is om scooter te rijden. Een rijbewijs heb ik niet, maar dat maakt hier gelukkig niet zo veel uit haha. Dus daarom dacht ik, waarom ook niet. Een beetje eng was het wel, maar opzich ging het. Lisa sprong bij me achterop en ik stond in de startblokken. Om je even een indruk te geven van mijn scooter avontuur: ‘LISA WE GAAN ZO HARD, OMG OMG OMG’. Rustig maar Jorie, je rijdt maar 15km per uur.. Oeps.. een leuk tochtje was het wel, ik vond het heerlijk! Na ons avontuur en het avondeten hebben we in het hostel nog weerwolven gespeeld en zijn we daarna lekker gaan slapen.

Dag 18, snorkelen
Rond 9 uur vertrokken we met Moko richting de boot. Samen met een vriend van hem genaamd kapten gingen we de zee op. De toch was lekker hobbelig, ik zou het niet aanraden mocht je zeeziek zijn, maar het was heerlijk om de frisse wind te voelen en te genieten van het uitzicht. Hoe verder we van de kant raakte, hoe beter je het eiland kon zien. Groene gebergte, vissersbootjes overal en tientallen kleine eilandjes. Na een eindje te hebben gevaren kwamen we aan bij het eerste snorkel punt. Flippers aan, duikbril op, snorkel in de mond en gaan met die banaan. Ik was erg enthousiast, sprong in het water en kreeg een heerlijke hap zeewater in mijn mond. Lekker begin van de dag toch? Na wat gehoest en geproest, gevloek en gelach was ik eindelijk in staat om te gaan snorkelen. Op dit punt waren er weinig visjes. Wel veel zee-egels, zeesterren en koraal. Het koraal was mooi, maar je kunt helaas goed zien dat het is aangetast.. De natuur is zo mooi maar het is zo jammer dat er niet goed mee word omgegaan. Tijdens het zwemmen dook ik een stukje naar beneden, toen ik terug omhoog kwam waande ik mezelf tussen het afval. Ik snap niet waarom mensen de zee zo kunnen vervuilen. Boten die toeristen meenemen en dan hun afval in de zee dumpen, koraal wat kapot gaat, vissen die dood gaan, ik kan het niet begrijpen.. Na het eerste snorkelpunt klommen we terug in de boot en vertrokken we naar een klein eilandje. Hier gingen we lunchen. Vers gevangen tonijn op een bbq gemaakt van kokosnoten. Terwijl de visjes aan het garen waren, gingen we het eilandje verkennen. Ook hier, een prachtig eiland vervuild door plastic en afval. Toch is het een mooi eiland hoor, een bounty eiland zou je het wel kunnen noemen haha. Na onze expeditie waren de visjes klaar. Ofja visjes, zeg maar vis. Ik vond het ontzettend lekker. Tonijn uit blik is er niks bij. Nadat iedereen zijn vis op had (ofja bijna iedereen want niet iedereen was fan van vis), gingen we terug naar de boot voor het tweede snorkelpunt.
Wat ben ik blij dat we nog naar dit punt zijn toegegaan. Adembenemend was het. Iets beter koraal en het wemelde er van de vissen. We hebben de hele cast van nemo gespot, mochten zelfs nog met ze op de foto. Hantekeningen kregen we helaas niet, maar hey, we hebben ze gezien he! Het was in een woord prachtig. Wat heb ik genoten. Helder water, een groot koraalrif en een diepe afgrond. Bizar dat je gewoon tussen het koraal zwemt en je je ineens bevind boven een diepe afgrond waar je ineens niks meer kunt zien. Na het snorkelen gingen we naar een ander eilandje waar we de zondondergang gingen bekijken. Iedereen kreeg een eigen kokosnoot en Kapten maakte deze voor ons open. Ik wilde het ook wel eens proberen met zo’n machete op een kokosnoot slaan. Ik dacht dat doe ik wel even. Nou mooi niet. Jezus wat is dat lastig. Normaal denk ik bij expeditie robinson van, jow maak dat ding gewoon open, doe niet zo moeilijk. Maar nu snap ik het hoor haha. Nadat iedereen zijn kokosnootje had settelde we ons op het strand en keken we naar de zonsondergang onder het genot van kokoswater. Een prachtige afsluiting van een mooie dag.

Dag 19, dag twee snorkelen,
Moko kwam ons vandaag iets later ophalen. Het regenseizoen begint zijn werk te doen hier en het kwam met bakken uit de lucht vallen. Harde knallen van het onweer luidde over Karimunjawa. Maar dat bederft te pret niet hoor, nadat de regen was weggetrokken vertrokken we ook vandaag weer met de boot naar het koraalrif. Dit rif lag vlak bij een strand en was reusachtig groot. Ook hier hebben we vissen kunnen aanschouwen in alle soorten en maten. Wederom erg mooi. De cast van nemo was ook hier aanwezig. Zelfs de schildpadden. Helaas zaten deze te diep en heb ik ze helaas niet kunnen spotten. Nadat we ongeveer een uurtje in het water hadden gelegen, klommen we weer in de boot en vertrokken we naar een klein eilandje om te bbqen. Vandaag geen tonijn maar papegaaivis. Wit file en heel zacht van smaak. Ook van dit visje heb ik genoten. Na het visje, het zonnen en een fotosessie besloten we om terug te gaan naar het hostel. Het was inmiddels al half 4 en we moesten nog een eindje met de boot dus leek het ons een goed idee om lekker terug te gaan. Hierna zijn we met zijn allen gaan uiteten en hebben we de hele avond weerwolven gespeeld. Een mooie afsluiting voor dit hele fijne weekend.