Week 7 , welkom in het regenseizoen

Dag 41, nog steeds ziek
Nadat ik de afgelopen week toch echt rustig aan had gedaan, was ik vandaag toch nog niet helemaal beter. Ik besloot voor mezelf om nog een dagje thuis te blijven om uit te zieken. Maar alleen in bed liggen dat kon ik niet aan vandaag. De hele dag naar dezelfde muren staren is niks voor mij. Ik besloot maar even te gaan sporten en om daarna een duik te nemen in het zwembad. De andere meiden waren wel naar stage geweest en hadden besloten dat ze vanavond wilde gaan uiteten bij trattoria. Na even wat wikken en wegen besloot ik toch om mee te gaan zodat ik die lekkere pasta weer kon eten. Samen met Lisa, Lins, Dot en Eef vertrokken we rond 6 uur naar trattoria. We bestelde alle vijf de pasta carbonara omdat deze goed in de smaak viel de vorige keer. Het eten was ook dit keer weer erg lekker en het was een gezellige avond. Even fijn om uit het hotel te zijn en in een andere sfeer te zitten. Toen we terugkwamen hebben we nog even een spelletje gedaan en daarna gingen we richting bed. En alhoewel het eten overheerlijk was, lag het jammer genoeg na een uur weer in de WC. Het eten is helaas niet zo goed gevallen en daar werd mijn buik deze nacht de dupe van. En dan denk je, iedere keer als ik van de straat eet gaat het prima, maar zodra ik ga uiteten, het westerse eten eet, krijg ik altijd last van mijn buik. Dus geef mij maar nasi hoor.

Dag 42, -6 kilo
Ook vandaag besloot ik om thuis te blijven. Maar ook vandaag kon ik dezelfde witte muren niet meer aanzien. Ik heb een wandeling gemaakt en ben richting de supermarkt gelopen om hier even wat rond te banjeren. Dot, Eef en Lisa gingen naar de touring office vandaag zodat ze een bus konden gaan boeken voor donderdag (aangezien we dan naar Yogya gaan). Na mijn wandeling liep ik weer richting het hotel om daar even te gaan sporten. Er staat een weegschaal bij de sportschool en mijn nieuwsgierigheid overwon, want ik was erg benieuwd of ik hier nou juist zou afvallen of aankomen (want het eten is niet mega gezond hier). Ik schrok er wel wat van, want vergeleken met 6 weken geleden, weeg ik nu 6 kilo minder. Dat is bijna een kilo per week. Goed bezig zeg ik maar zo. Nou nadat ik mijn sportuurtje er weer op had zitten belde Dot me op. Ze zaten in de taxi en ik hoorde Lisa praten. ‘Oh Jorie ik heb zo iets doms gedaan, je moet echt niet boos worden’. En daar zat ze dan. In de taxi, met een doos met daarin een baby kat. Ver van de straat, in een doos, onderweg naar ons huis. Typisch Lisa. Grappig was het zeker. Na een half uurtje kwamen ze thuis aan met Bob (de kat). Een hele kleine kitten die erg vies was van het straatvuil. We besloten hem te wassen en wat eten te geven. Maar daarna hebben we toch besloten hem weer terug te brengen. Het katje was ontzettend schattig, maar hem houden in ons appartement is onmogelijk. Weer een avontuur meegemaakt toch? Nadat Bob helemaal schoon was en een bakje eten had gehad, brachten Dot en Lisa hem terug naar waar ze hem vandaan hadden. Daarna sloten we de avond af met een potje Shithead (een kaartspel wat erg bekend is onder backpackers).

Dag 43, avonddienst
Alhoewel ik me nog niet helemaal topfit voelde vandaag, besloot ik toch om mee te gaan om een avonddienstje te draaien op de medical ward. Rond 14:00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Als verassing hadden Lisa en ik 12 donuts gekocht om deze aan de verpleging te geven op de afdeling. Met een grote doos donuts kwamen we aan op de afdeling. Na de overdracht van de verpleging gaven we de donuts. Ze waren er erg blij mee. Nadat we de donuts hadden overhandigd liepen we met de verpleging mee voor de patiëntenronde. Tijdens de ronde kwamen we op een kamer uit waar ze bezig waren met een maagsonde inbrengen. Een raar aangezicht was het zeker. Er stonden twee verpleegkundigen op de kamer, de gordijnen waren open, de deur stond open, totaal geen privacy. De vrouw lag plat in bed en had pijn. Dit kon je duidelijk horen omdat de vrouw aan het kreunen was en je spiertrekkingen in haar gezicht zag. Er werd totaal niet met een zachte hand gewerkt. De sonde werd erin geduwd en zonder enig respect stond de verpleegkundige zichzelf te frustreren en werd ze boos op de vrouw omdat het niet lukte. Het was best een naar aangezicht en ik ben daarom ook weggelopen. Zo vreemd hoe zorg in verschillende landen zoveel kan verschillen. Een van de eerste dingen die wij leren als verpleegkundige zijnde is dat je respect moet tonen voor je patiënt en dat je goed communiceert. Hier worden er infusen geprikt zonder dat de patiënt hiervan op de hoogte wordt gesteld, katheters geplaatst zonder steriele handschoenen, mondzorg kennen ze hier niet etc etc. Ik kan de mensen er hier wel raar op gaan aankijken, maar dit is nou eenmaal hoe ze het hier doen. Iedereen pakt dingen op een andere manier aan. In Malawi ging het anders, in België ging het anders, en hier gaat het ook weer anders. Mooi om op deze manier, door naar het buitenland te gaan, andere manieren van werken te leren kennen. De rest van de dienst was er niet veel te doen. Maria werkte vandaag weeg dus we hadden wel iemand waarmee we Engels konden praten. Ook de rest van de verpleging wordt steeds toegankelijker. Ze proberen met ons te communiceren en toen Lisa even weg was kwam er een verpleegkundige naast me zitten en schreef verschillende restaurantjes op waar we nog eens moesten gaan eten. Jammer dat er tijdens de dienst niet zo veel te doen was, maar het is wel fijn om te zien dat het praten met de mensen wel steeds makkelijker wordt.

Dag 44, bespreking en op naar Yogya.
Vandaag hadden we weer een afspraak met Ibu Nur om onze observaties te bespreken. T Toen we aankwamen waren de hoofdverpleegkundige onze afspraak vergeten en was er eigenlijk een andere groep bezig met presenteren. Omdat wij eigenlijk een afspraak hadden, mochten wij eerst onze presentatie houden. Dit was erg leuk omdat er nog ongeveer 6 andere studenten in de kamer zaten plus alle hoofdverpleegkundigen van het ziekenhuis. Nu konden we onze casus voorleggen en de verschillen bespreken met iedereen. Erg leuk om te horen dat er eigenlijk zo veel overeenkomsten zijn. Het was erg leuk om alles te bespreken met de studenten en hoofdverpleegkundige. Na de bespreking gingen we terug richting huis. Lisa en ik hadden al onze spullen al ingepakt, want vandaag vertrekken we weer naar Yogyakarta. Nadat we thuis onze spullen hadden opgehaald, haastte we ons naar het busstation. Dit keer gingen we met een mini busje. Het was een 10 persoonsbusje maar er zaten maar 5 mensen in. Veel ruimte dus. Na een reis van ongeveer 4,5 uur kwamen we aan bij het Sae Sae hostel. Hetzelfde hostel als de vorige keer. Hier werden we met open armen ontvangen. We kregen een knuffel van iedereen omdat ze zo blij waren dat we weer terug zijn gekomen. Nadat iedereen een beetje had kunnen uitrusten, voegde ik mezelf bij een groep andere reizigers die samen gin tonic aan het drinken waren. Het was erg gezellig en dit liep uit op een spontane stap avond in Cuba Libre. Cuba Libre is een bar in Backpackersstreet. Vanavond trad er een reggeabandje op. Goedkoop bier, goede muziek, fijne sfeer, leuke mensen, fantastische avond.

Dag 45, kookles.
Vandaag stond er een kookles gepland. Samen met Peurcy en Bernie vertrokken we rond 13:00 naar een toeristenkantoor waar we onze kookles hadden geboekt. We zouden eigenlijk gaan fietsen, maar vanwege de regen zijn we met de motor gegaan. Het was een leuk ritje. Groene omgeving, prachtige rijstvelden en bergen op de achtergrond. De motorrit duurde ongeveer 15 minuten. Nadat we de mooie tocht hadden gehad, kwamen we op het platte land van Yogyakarta uit. Geen druk verkeer, geen harde geluiden, enkel en alleen rust en natuur. Tussen de rijstvelden stonden veel huisjes en in een van die huisjes hadden wij onze kookcursus. We trokken onze schoenen uit en liepen het huisje naar binnen. Hier stond een lieve vrouw ons op te wachten om ons kookles te geven. Eerst kregen we een rondleiding door het huis, we kwamen eigenlijk vrijwel direct binnen in de keuken en toen we iets verder doorliepen zagen we 5 vrouwen die hard aan het werk waren. Ze maakte allemaal verschillende dingen. Nasi, kip, toupeh, etc. Erg leuk om te zien hoe dit allemaal werd gedaan. We mochten ook alles proeven. Na de rondleiding startte we met de kookcursus. We hadden ervoor gekozen om Gado Gado te gaan maken in combinatie met nasi goreng. En ik kan je vertellen, zelf pindasaus maken is hard werken. Maar het was ontzettend leuk om te zien hoe het allemaal werkt. Natuurlijk ga ik jullie niks verklappen van het recept, want dan is het geen geheim meer. Het enige dat ik jullie kan verklappen is dat het MEGA LEKKER WAS!!!!!! Wil je het proeven? Kom dan maar een keer bij me eten wanneer ik weer terug ben. Nadat we ongeveer 2 uur in de keuken hadden gestaan was het tijd om te eten. Na het eten stapte weer op de motor en werden we thuis afgezet bij ons hostel. Na een vermoeiende maar fantastische dag besloot ik even een middagdutje te doen en mezelf op te laden voor het eten. De andere meiden gingen uiteten bij viavia maar ik Peurcy en Bernie kozen ervoor om lekker in het hostel te blijven en wat eten te bestellen. Nadat we allemaal hadden gegeten en weer samen waren als groep, hebben we gezellig gedronken, spelletjes gespeeld en ging ik rond half 3 naar mijn bed toe.
Dag 46, chillen in het hostel.

Vandaag gaan Lisa, Dot, Eef en Iris op pad. Ze gaan een leer workshop volgen zodat ze hun eigen tassen kunnen maken. Peurcy, Bernie, Linsey en ik blijven over in het hostel. Peurc en Bernie kozen ervoor om naar de animal market te gaan en Linsey ging ook op pad. Ik besloot in het hostel te blijven om hier even ultiem te chillen. Nadat ik rond een uur of 12 mijn bed uit kwam gerold, stapte ik onder een heerlijk warme douche en voegde ik me daarna bij andere reizigers in het hostel. Ook raakte ik aan de praat met een medewerker van het hostel. Hij heeft zijn eigen bar in Karimunjawa, maar werkt nu tijdelijk hier omdat er in deze periode niet veel toeristen op karimunjawa te vinden zijn. Het was echt een hele aardige jongen die erg geïnteresseerd was in mijn vorige stage naar Afrika. We hebben samen naar mijn aftermovie gekeken en hij vond het erg leuk. Nadat ik mijn middagje perfect heb besteed aan niks doen, gingen we rond 19:00 uur uit eten bij een restaurant genaamt: medeterania. We hadden al veel positieve dingen gehoord over dit restaurant en daarom nam Boy (de eigenaar van het hostel), ons mee uiteten. Ik vroeg aan hem wat ik hier het beste kon bestellen en hij wees direct naar de traditional duckleg. Ik had nog nooit eend gegeten, maar ik wilde het graag proberen. Als voorgerecht bestelde in carpaccio (JA JE LEEST HET GOED). De carpaccio was heerlijk, heel fijn om dit te eten. Na het voorgerecht kwam mijn eend. Het vlees was zo mals dat het gewoon bijna van het bot afviel. Ik heb nog nooit zo’n mals stuk vlees gegeten als deze avond. Ik werd er zelfs helemaal enthousiast van. Het eten was zo lekker, ik kom hier zeker vaker terug. Na het eten vertrokken we terug naar het hostel. Samen met de werknemers van het hostel hadden we twee flessen gin gehaald. Samen met alle ingrediënten. Een Duitse jongen in het hostel was master in gin tonics maken en nadat alles was voorbereid konden we genieten van een heerlijk glaasje gin tonic. Daarnaast hebben we met ongeveer 15 mensen kingsen gespeeld. Heel leuk om dit te spelen met zo veel verschillende nationaliteiten. En toen het ongeveer 12 uur was vertrokken we naar Taj. De kroeg waar we de vorige keer ook zijn geweest en na het feesten vertrok ik rond 4 uur richting mijn bedje.

Dag 47, extra dag Yogyakarta.
Het opstaan vanmorgen was fantastisch. Met verwilderd haar, in mn deken gewikkeld bestelde ik met mijn al schorre stem een ontbijtje. De meiden kwamen enthousiast op me af want het was prachtig weer vandaag dus ze kwamen met het idee om een dagje langer te blijven. Dat idee stond me wel aan. Nadat we toestemming hadden van het ziekenhuis besloten Dot, Eef, Lisa en ik te blijven. Boy wilde ons meenemen naar het strand. Ongeveer twee uur rijden van Yogyakarta af. Al ingesmeerd met zonnebrand vertrokken we op de motor naar het strand. De tocht duurde zo’n twee uur en het was adembenemend. Van de drukke stad gingen we naar het platte land en de bergen. Ongeveer 3 dagen geleden werd Yogyakarta geteisterd door een cycloon. Alhoewel er in de binnenstad niks van de zien was, zagen we op het platteland pas de echte schade. Huizen die zijn weggevaagd, mensen die puin aan het ruimen zijn en oogsten die zijn verpest. Erg heftig om te zien dat deze cycloon toch meer invloed heeft gehad dan we dachten. Toen we het platte land voorbij waren stegen we om richting de bergen te gaan. Als je plaatjes op internet ziet over Indonesië en je denkt, dit moet wel gefotoshopt zijn, dan vergis je je. Prachtige rijstvelden midden in de bergen, groene heuvels en de zon die het nog groener maakte. Het was fantastisch om te zien. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we aan op het strand. Ik moet eerlijk zeggen, dit was voor mij het mooiste strand dat ik tot nu toe heb gezien. Hoge golven, rotsen, een cliff en geen toeristen. En vooral dat laatste maakte deze plek zo fijn.
Direct bij aankomst bestelde boy eten voor ons. We mochten nog niet weten wat, het zou een verassing zijn. Ondertussen namen we alvast een duik in het water, lekker koel water waar je op de golven kon dobberen. De zon erbij maakte het helemaal af. Toen we uit het water kwamen stond er een hele tafel gevuld met eten voor ons klaar. Gefrituurde inktvis, garnalen, vis, rijst, fruit en een kokosnoot om uit te drinken. Ik kon niks anders doen dan puur genieten. Een van de fijnste geniet momenten die ik tot nu toe heb gehad, die ik kon delen met mijn fantastische reisgenootjes. Een dag om niet te vergeten. Nadat we de zonsondergang hadden gezien stapte we weer op de motor terug naar de stad. Onderweg stopte we bij een restaurant die de perfecte skyline had over heel yogyakarta. Een prachtige spot om deze perfecte dag af te sluiten.