Stageweek 2

Verslag stageweek 2.

Zijn jullie er klaar voor? Misschien wel een weekje te laat (wegens computerproblemen) maar daar is ie dan. Mijn verslag over mijn tweede stageweek. Ben je aan het
eten, lees het dan vooral niet. Kun je niet tegen bloederige verhalen? Lees het dan maar niet. Ben je stiekem toch wel heel benieuwd, lees het dan vooral wel, want
hier komen mijn verslagen over de operatiekamer! Ik start vanaf de zondag voor onze eerste stagedag.


Dag 15, eten in het dorp en bij William 10/5

Vandaag had Ruth ons uitgenodigd bij haar project boven in het dorp, vlak bij de pomp. Ze had kippen en rijst gekocht en de vrouwen maakte een maaltijd klaar. Wij
mocthen mee eten. Eindelijk weer een keertje vlees dacht ik zo. Ik vond het super dat Ruth ons uitnodigde, het was erg bijzonder en leuk om mee te mogen maken. De
vrouwen waren al vanaf vanacht bezig met het klaarmaken van het eten. We aten samen met de kinderen en de vrouwen. Het smaakte super. De kinderen kregen een voetbal
van Ruth en gingen er direct mee aan de slag. Daarna zongen de vrouwen een liedje voor Demi, omdat ze jarig is vandaag. Na het eten begon de muziek en begon iedereen
te dansen en te zingen. Het was echt geweldig om te zien. Echt iedereen hier is zo muzikaal. Na de leuke middag vertrokken we weer richting ons huisje, want vanavond
heeft William ons uitgenodigd om te komen eten. In de tussentijd hebben we niet veel gedaan. Een beetje gezeten en gekletst. Maar ook even wat rust genomen en ons
klaargemaakt voor vanavond. Om half 7 werden we bij William verwacht. Iedereen deed nette kleren aan en we vertrokken richting William. William spreekt erg goed
Nederlands, en verstaat meer dan je denkt. Het is echt geweldig om gesprekken met hem te voeren omdat hij af en toe grappige Nederlandse woordjes vermengd met zijn
Engels. William is al in veel landen geweest. Hij is opgeleid in Engeland en is vaak in Nederland geweest. Ook ontmoette we zijn vrouw Dominica. Een hele lieve vrouw
die me erg bekend voor kwam. Na eventjes kijken wist ik het weer, we hadden vrijdag samen met haar gewerkt op de male ward. Ook ontmoette we zijn zoon en dochter.
zijn zoon was erg velegen. Na wat geklets over Nederlad en Malawi mochten we aan tafel. Eerst even onze handen wassen en toen mochten we onder de deksels kijken
en zien wat we te eten zouden krijgen. De eerste deksel ging omhoog, een heerlijke salade zagen we. Daarna ging de tweede deksel open, het was vlees, geit! En toen
ging de laatste deksel omhoog en we deden allemaal een vreugdedansje, want daar zaten heeeeeerlijke frietjes onder. Iedereen taste toe, ik wist niet meer zeker of
ik ooit geit had gegeten, maar het was heerlijk. Het smaakte een beetje naar stoofvlees. Frietje stoofvlees dus! De salade was ook erg lekker. Ik had in tijden al
niet meer zo lekker gegeten. Ik was ze erg dankbaar voor het lekkere eten. Na het eten hebben we nog wat gekletst. Marlou hielp mee met de afwas en wij bleven bij
William om nog wat te kletsen. Rond een uur of negen liepen we weer richting huis. Het was een zeer geslaagde dag, we hebben maarliefst 2x vlees gegeten op een dag.
Nu kunnen we weer even vooruit. We kropen vroeg onze bedden in, want morgen begonnen we weer aan een nieuwe stagedag, namenlijk de operatiekamer.


dag 16, eerste dag op de operatiekamer 11/5

Vandaag stonden Demi en ik enthausiast op want vandaag begonnen we aan onze eerste stagedag op de operatiekamer. We keken er alletwee erg naar uit. Na de overdracht
liepen we richting de theatre. Er was niemand. Ze hadden vanacht/vanochtend een keizersnede moeten uitvoeren dus de dokters en zusters waren naar huis om nog wat te
slapen en te ontbijten. We zaten tot ongeveer 11 uur alleen op de afdeling, er was niemand te bekennen. Geen probleem, wachten hoort er bij! Om 11 uur kwam er een
man naar binnen. De zuster. Ze liet ons de afdeling zien en legde wat praktische dingen uit. Toen we terug kwamen ontmoette we Mister kadete, de man van Sheila.
Een hele lieve zachtaardige man. Hij stelde zich voor en haalde de eerste patiënt naar binnen. Een man met een breuk in zijn voet. Mister Kadete maakte een gips aan.
Daarna mochten we samen met hem kijken naar de röntgenfoto, hij vroeg aan ons of we konden zien waar de breuk zat en liet daarna zien waar de breuk daadwerkelijk zat.
Het was erg interessant om de foto's mee te mogen bekijken. Hierna kwam er een jongetje met een brandwond binnen. Deze werd volledig onder narcose behandeld. De huid
werd weggesneden, wat er heel vreemd uit zag.Daarna kregen we een man te zien met een abces op zijn voet. Mister Kadete maakte er een sneetje in en stopte er gaas in
zodat het vuil kon worden opgenomen. Na een drukke ochtend vertrokken we richting ons huisje voor een goede lunch. Bij terugkomst was het een stuk rustiger. Er stond
eigenlijk niks op de planning. Mister Kadete was ook weg en er was een andere arts. Eentje die ik nog niet had gezien. Er kwam een meisje binnen met een gebroken
onderarm. Omdat het al laat was wilde ze haar geen verdoving meer geven en werd haar arm gezet zonder verdoving. Het zag er echt heel akelig uit. Na wat nodige potjes
galgje en boter kaas en eieren zat onze dienst er om 4 uur alweer op, de eerste dag was zeer geslaagd.

Dag 17, Actie 12/5

Vandaag stonden we wederom erg enthausiast op want dinsdag is opratiedag. Toen we op de afdeling kwamen zagen we dat er twee operaties op de planning stonden. De
eerste operatie betrof een jongetje van 10 jaar uit. Het jongetje was alleen thuis en had het koud, hij wilde zichzelf warmhouden en ging bij het vuur staan. Hij
verloor zijn evenwicht en viel voorover in het vuur. De operatie werd gedaan onder volledige narcose. De eerste wond die verzorgd werd was de wond op zijn been. Het
was een erg grote en geïnfecteerde wond. De wond was gelig aan de binnenkant en zag er erg slecht uit. De arts verzorgde de wond en pakte het been weer in. Na het been
ging de arts over op de linker hand van het jongetje. Deze zag er nog slechter uit. De vingers zagen er erg zwarts en necrotisch uit. De arts begon met wat vroeten en
zonder dat ik er erg in had vloog de pink van het jongetje er vanaf. Het was echt een akelig gezicht. De vingers van de jongen waren zo necrotisch dat ze niet meer
gespaard konden worden. Na de pink ging de arts over op de ringvinger. Ook hier begon hij aan te snijden en trekken en ook deze vinger viel ervanaf. Nou, als je denkt
dat horrorfilms nep zijn wanneer je ziet dat het bloed er letterlijk in een straaltje uit komt, dan kan ik je bij deze vertellen dat het niet nep is! De ringvinger
ging eraf en gelijk volgde er een straal bloed. Ik kon het even niet meer aan (en nee ik ben geen watje haha), dus ik liep naar buiten om even wat frisselucht te halen.
Ik kan goed tegen bloed, maar wat ik het akeligste van alles vond was het geluid. Je hoorde letterlijk de botten breken. Mijn maag draaide zich wel 10x om, en ik kon
goed merken dat ik te weinig had gegeten. Na de operatie startte direct de volgende operatie, een vrouw met baarmoederhalskanker dit keer. Haar baarmoeder moest worden
verwijderd. De operatie werd gedaan onder spinale anesthesie. Een ruggenprik dus. De operatie duurde erg lang. De zuster vertelde ons dat we wel even mochten gaan zitten
want het zou nog wel even gaan duren. Het duurde zelfs zo lang dat we onder de operatie thee mochten gaan drinken met mister Kadete. Dit was erg gezellig, we hebben
veel met hem gepraat. Hij vertelde wat zijn grootste droom was: ooit een stap zetten in azungoeland. We hebben bijna een uur met hem gepraat, en toen moesten we weer
terug naar de operatiekamer waar de operatie van de vrouw nog steeds bezig was. De baarmoeder was er inmiddels al uit en de arts was bezig met het hechten van de buik.
Je kon goed zien waar de kanker zat en we mochten de baarmoeder zelfs vasthouden. Erg interessant dus. Na een ochtend vol actie keerde we na onze lunchpauze weer terug.
Er stonden geen operaties meer gepland in de middag. Wel kwamen er nog wat mensen binnen met botbreuken of abcessen. Alles word op de gang van de operatiekamer uitgevoerd.
terwijl een meisje het gips kreeg werd er achter haar een abces weggesneden. Ook in de middag hebben we niet stilgezeten en hebben we veel kunnen doen. Wederom een
leerzame en leuke dag op de operatiekamer.

Dag 18, inenten 13/5

vanochtend hadden we even geen operatiekamer, maar outreach. Rond 9 uur vertrokken we richting een dorpje. Het was werkelijkwaar de ergste rit die we hier tot nu toe
hebben gehad. Kotsmisselijk kwamen we aan bij het dorp. Hier waren erg veel vrouwen en kinderen. Adina was met ons mee. De vrouwen zongen een prachtig lied. Na het
zingen vroegen ze of we wilde dansen op hun gezang. Nou, dat ging niet soepeltjes, dus de vrouwen kwamen het even voordoen. Het was geweldig om te zien. De vrouwen had
en zo'n plezier. Na het zingen begonnen ze weer met het wegen van de kindjes. Samen met de mannelijke verpleegkundige begonnen we met het controleren van de boekjes en
kijken welke vaccinaties de kinderen nog moesten hebben. Lynn en ik mochten als eerste meehelpen met het inenten. Nou, ik vind kinderen inenten het verschrikkelijkste
dat er bestaat. De kinderen zijn al aan het huilen voordat ze aan de beurt zijn en wanneer ze aan de beurt zijn word het alleen maar erger. Mijn eerste spuit mislukte.
Het kind trok zo hard zijn been weg dat de naald er direct weer uit vloog. Bij het tweede kindje hield de moeder de benen erg goed vast, maar de handen helaas niet en
het kind trok direct de naald uit zijn been. Daarna gaf ik de hoop op en stopte ik ermee, ik blijf wel bij het klaarmaken van de injecties. De hele ochtend en middag
was het enige wat we hoorde huilende kinderen. Niet alleen om te inentingen, maar ook om ons. Een blanke (waar ze al bang voor zijn), die ze ook nog eens gaan inenten.
Verder was het wel een geslaagde maar vermoeiende dag. Op de terugweg reden we nog langs verschillende dorpen om spullen op te halen. Er kwam steeds meer achter in de
auto, suikerrietstokken, 4 grote zakken mais en twee mensen. De auto zat propvol en we moesten die verschrikkelijke reis nog. Gelukkig viel de terugweg wel mee
vergeleken met de heenweg en waren we snel thuis. We maakte ons klaar want onze leraar Hans zou vandaag komen samen met zijn zoon Robbin en zijn vriendin Esther. Rond
een uur of 5 kwamen ze aan. Ze verblijven in het huisje naast ons. Na de lange reis besloten ze toch even met ons mee te gaan naar het dorp (we zijn morgen immers vrij)
We zochten een kroegje en kochten allemaal een biertje (behalve de mensen die het niet luste). Het was erg gezellig in de kroeg. De muziek stond hard, en overal kwamen
kinderen om met ons te dansen. Als gauw stond iedereen om ons heen en keek toe hoe we danste met de kinderen. Nadat we terug kwamen van het dorp kookte we rijst met
groenten en sojapieces. De rest van de avond bleven we rustig thuis.


dag 19, vrije dag 14/5

Omdat het vandaag een nationale feestdag is, is iedereen vrij. We besloten rond 11 uur op te staan en Hans, Robbin en Esther rond te lijden door het ziekenhuis. In
het ziekenhuis kwamen we William tegen en hij liet ze de rest van het ziekenhuis zien en gaf ook de nodige uitleg. Na de rondleiding door het ziekenhuis besloten we
ter gaan rusten en te lunchen. Tegen 4 uur zouden we naar de markt gaan om wat boodschappen te doen. Na de boodschappen hebben we gegeten en daarna wat gerust.
Eigenlijk hebben we niet veel gedaan deze dag.


Dag 20, laatste dag op de operatiekamer 15/5

Vandaag liep Robbin een dagje met ons mee op de operatiekamer. Jammergenoeg waren erg eingelijk geen operaties gepland. Ook was er niemand op de afdeling omdat de
zuster zich verslapen had. Na een uur wachten kwam de zuster naar binnen en lag er een patiënt te wachten op behandeling. De vrouw had een miskraam gehad en er moesten
nog wat resten van de placenta worden verwijderd. Ook deze operatie werd onder volledige narcose voltooid. Ik vond het een erg akelige operatie om te zien, het gaat
nogal wild en het ziet er erg pijnlijk uit. Ik had nog nooit van dit soort operatie gehoord, dus heb ik weer wat nieuws gezien vandaag. Mister Kadete was vandaag vrij,
wat we erg jammer vonden. Er was een arts op de afdeling die we nog niet eerder hadden gezien. Na de operatie werden we geroepen omdat er een keizersnede moest worden
uitgevoerd. Helaas mochten we niet met zijn allen naar binnen en bleven Demi en ik achter. Omdat er ook niemand op onze afdeling was hebben we een extra lange thee pauze
gehad. Na de theepauze was er eigenlijk niks meer te doen op de afdeling. We hebben gewacht tot 12 uur en vertrokken toen richting ons huisje. Vanmiddag was er
community. Ik Hans Robbin Esther Demi en Lynn vertrokken samen met Adina naar de community. We zouden om 2 uur vertrekken maar vertrokken pas om 4 uur. We kwamen dus
pas erg laat aan bij de community. Het was wel de drukste versie die we tot nu toe hebben meegemaakt. Er waren zo ontzettend veel kinderen en vrouwen. Na de uitleg en
muziek wilde we graag nog even met de kinderen dansen. De eerste groep danseressen stapte in de auto terug naar Muona en daarna zouden ze terug komen om ons op te halen.
Het werd snel donker en het duurde erg lang. De kinderen konden niet stoppen met je aan te raken. Ze voelde over je armen en probeerde zo veel mogelijk je handen vast
te houden. Het leek wel of ze zekerheid wilde hebben of mijn huidskleur wel echt was. Iedereen wreef over je armen een en pakte je vast. Het was weer een hele ervaring.
Rond een uur of zeven kwamen we weer thuis aan. We hadden restjesdag vandaag en aten vanalles van wat er nog in de vriezer lag. Vandaag werden we uitgenodigd om mee te
gaan naar de cuppenhal. we besloten eerst gezellig een drankspelletje te gaan spelen. De muziek ging aan en het spel begon. Het was erg gezellig. Na het spel vetrokken
Marlou en Roos naar bed. Lynn, hans, Nienke, Demi en ik vertrokken richting de cuppenhal om even een kijkje te gaan nemen. Gelijk bij binnenkomst stonden er 4 jongens
om me heen om met me te dansen. Ze dansen hier erg raar. Iedereen staat tegen elkaar aan en het is niet echt prettig. Gelukkig was onze leraar bij ons en joeg hij alle
jongens weg. Verder was het een hele gezellig avond en hebben we het weekend goed ingeluid.


Dag 21, rustdag 16/5

Vandaag was ons laatste vrije dagje. Morgen moesten we vroeg opstaan om naar Lilongwe te vertekken voor onze safari. Wel besloten we vandaag om voor het eerst een kip
te slachten. De kippen werden rond 12 uur naar ons huisje gebracht. Vastgebonden aan de pootjes werden ze in een mand in de kast gezet. Hans was nog even in gesprek met
Sheila maar na zijn gesprek kwam hij aangelopen met twee vlijmscherpe messen. Het slachten kon beginnen. Ik kon het niet aan om te kijken hoe de kippen dood werde
gemaakt en wachte rustig af om het hoekje van ons huis. Zodra de kippen dood waren en geen veren meer hadden begon ik met het klaarmaken van de kip. Ik sneed het
juiste vlees eraf en maakte het vlees schoon. Een paar uur later begon ik aan de bereiding. Ik sneed wat tomaten en uien en kruidde de kip met peper zout en kipruiden.
Daarna zette ik het in de oven en moesten we wachten totdat het klaar was. Net voordat de kip klaar was viel de stroom uit.. gelukkig was de oven nog warm en kon de kip
nog even garen. Nu konden we eindelijk voor het eerst een zelf geslacht kippetje eten. En wat smaakte het goed, veel beter dan de kip uit Nederland. Nadat we gezellig
bij kaarslicht hadden gegeten kwam de stroom langzaam weer op gang. We besloten te gaan weerwolven, een heel leuk spelletje wat je met zijn allen kunt spelen. Hans was
wel 4x de wolf en het was erg lachwekkend. Na een gezellige avond gingen we iets te laat naar bed, om 12 uur lagen we erin, en de wekker stond op 5 uur. Ach, dan maar
slapen in de auto! Nadat we allemaal onze spullen ingepakt hadden gingen de lichten uit en werd het stil in ons huisje.

Nou, dat was het dan. Mijn ervaringen op de operatiekamer. Helaas hebben we er maar 3 dagen gestaan in het totaal en hoop ik dat we er snel weer mogen staan. Nu kunnen
we in alle rust ons klaarmaken voor onze vakantie van aankomende week, we gaan op safari en daarna lekker uitrusten aan Lake Malawi! Mijn volgende verslag komt er ook
vandaag al op te staan! Dus mocht je geïnteresseerd zijn in mijn Safari en Lake Malawi lees dat gerust mijn ander verslag!