Stageweek 8 Afscheid

Hallo allemaal,

Het is zo ver, onze laatste stageweek is aangebroken. In dit verslag vertel ik meer over onze voorbereidingen voor het vertrek en onze laatste week op de kinderafdeling.
Ik wens jullie veel leesplezier :)

Dag 62, avonddienst 29/06

Vandaag hoefde we pas om 5 uur te beginnen met werken. In de ochtend hebben we vooral onze was gedaan, zodat we dit in de loop van de week niet meer hoeven te doen. Ook maakte ik een beginnetje met het opruimen van mijn kamer en het alvast langzaam inpakken van mijn spullen. Het afscheid komt steeds dichterbij. Na een relaxed ochtendje vertrokken we rond 5en naar de kinderafdeling. Vanavond werkten we samen met Vunjani. Het was erg rustig op de afdeling. Er lagen nog maar een paar kindjes. Rond 7 uur vroeg Vunjani of we mee gingen eten. We liepen naar haar huisje en we kregen rijst met geit. Het was echt heel lekker. Daarna kwam haar zus naar binnen. Ik vertelde dat ik graag wilde leren hoe je Nsima moet maken en haar zus wilde het me leren. Nadat we hadden gegeten liepen we weer terug naar de afdeling. Het enige wat we daar eigenlijk hebben gedaan is medicatie gegeven en wat gezeten. Om 11 uur liepen we weer richting ons huisje.

Dag 63, avonddienst 2.0 30/06

Ook vanavond hadden we weer een avonddienst. Dit keer gingen we niet bij Vunjani eten, maar kwam Vunjani bij ons eten. We hadden sojaworstjes met boontjes en gebakken aardappelen gemaakt. Ze vond het erg lekker. Na het eten liepen we naar het ziekenhuis voor onze dienst. Ook deze avond was er niks speciaals te zien. we zagen een opname maar voor de rest hebben we alleen naar de medicatierondes gekeken. Geen spannende avond dus.

Dag 64, een na laatste dagje kinderafdeling 01/07

Na onze avonddienst moesten we vanochtend alweer vroeg uit de veren voor onze een na laatste ochtenddienst. Ook deze ochtenddienst brachten we door op de kinderafdeling. Het was geen spannende dag. We zagen enkel en alleen wat opnames. Verder was het wel leuk om de dag door te brengen op de afdeling. Het einde komt steeds dichterbij en ik ga steeds meer beseffen dat het gewoon bijna over is. We hebben eigenlijk de hele dag gekletst met onze collega's en wat dingen besproken voor ons afscheidsfeest. Ook hebben we het hele ziekenhuis afgelopen om wat foto's te maken en om te vragen of iedereen wat in onze boekjes wil schrijven. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten was het al 4 uur. De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan. Ik heb mijn opdrachten afgemaakt, die ik morgen moet gaan bespreken met Sheila.

Dag 65, laatste stagedag 02/07

Vandaag is het dan eindelijk zo ver, onze laatste stagedag. Met een ontzettend dubbel gevoel liepen we deze ochtend naar het ziekenhuis. Tijdens de overdracht vertelde we aan iedereen dat het vandaag onze laatste dag was. We bedankte iedereen voor de ontzettend mooie tijd en de leerzame momenten. Andrew antwoordde daar op dat hij erg blij was dat we naar het Trinity waren gekomen en dat we een lach in ieders hart hebben geplaatst. Hij bedankte ons voor onze inzet en voor alles wat we voor het ziekenhuis hebben gedaan. Zijn woorden waren ontzettend mooi en lief. Na de overdracht besloten we een groepsfoto te maken met iedereen die aanwezig was in het ziekenhuis. Na de fotoshoot liep ik naar het kantoor van Sheila voor mijn opdrachten. Na de bespreking kreeg ik goedkeuring en al mijn opdrachten werden goedgekeurd.De rest van de dag maakte we veel lol met onze collega's en rond half 4 maakte we een rondje door het ziekenhuis om iedereen te bedanken en voor de laatste foto's.
Voordat we het wisten was het alweer 4 uur, tijd om doei te zeggen tegen het Trinity hospital. Toen we wegliepen drong het nog steeds niet tot me door, het voelt alsof we morgen weer vroeg op moeten voor nog een stagedag, maar het is echt over. Onze laatste dag is voorbij.. Na de dienst kwam Maxwell naar ons toe om wat dingen door te nemen voor het feest. Ook hadden wij met zijn allen wat geld bij elkaar gelegd als bedankje voor alles wat hij voor ons had gedaan. Hij maakte het pakje nog niet open maar ging bij ons aan tafel zitten. Hij begon met praten. Ik kon zien dat hij echt zei dat hij nog nooit zo'n bijzondere groep had meegemaakt en dat we heel veel voor hem hebben betekend. Dat we twee werelden samen brachten en dat we altijd vriendelijk met de mensen om gingen. Ook zei hij dat hij ons erg gaat missen omdat we leven in Muona brachten en dat we iedereen opvrolijkte. Zijn woorden kwamen best hard binnen. Een groep van 6 meiden die aan het begin nog dachten, oh we zullen vast geen moeite hebben met het vertrek zaten nu aan tafel met tranen in hun ogen. Maxwell heeft in deze afgelopen weken zo ontzettend veel voor ons betekend. Zijn woorden deden ons veel goeds. Nadat Maxwell weg ging hielden we ons de rest van de dag bezig met wat voorbereidingen en savonds hielden we een gezellig avondje met zijn 6en. Rond 7 uur liepen we naar het huis van Crae. Zijn verloofde en hij hadden ons uitgenodigd voor een etentje bij hun thuis. Zijn vriendin had heel veel lekkere dingen klaargemaakt en het was erg gezellig. Het eten was super lekker en we hebben de hele avond gezellig gepraat. Na het eten gingen we naar huis om te slapen.

Dag 66, afscheidsfeestje 03/07

Vandaag was het dan zo ver. Ons afscheidsfeestje. Dit keer pakte we groots uit. We kochten 100 biertjes, 60 flesjes frisdrank, rum, chips, pinda's, 7 kippen en we versierde het hele huis met ledlichtjes die Lynn mee had genomen. Het huis zag er ontzettend gezellig uit. Ook dit keer kregen we de muziekinstallatie van Maxwell. Rond 8 uur kwam iedereen binnenstromen. Bijna iedereen die we hadden uitgenodigd was er. Het feestje was erg leuk. Iedereen had het naar zijn zin en alles verliep volgens plan. We maakte nog wat groepfoto's en danste tot 5 uur snachts. Daarna was het toch echt tijd om naar bed te gaan.. Ons aller aller aller laatste feestje in Muona was een feit. Het was het beste feestje van alle feestjes die we ooit hadden gegeven. Ons aller laatste feestje.. Om half 6 lag iedereen in bed, terugdenkend aan dit mooie feestje.

Dag 67, afscheidsetentje 04/07

Nadat we gisteren weer veels te laat in bed lagen, was het opruimen deze ochtend erg zwaar. Gelukkig was het niet zo veel en kon ik op tijd beginnen met het inpakken van mijn spullen. Vandaag hadden we om 12 uur met de kindjes afgesproken. De ouders van Roos hadden heel veel tassen met kleren meegenomen en vandaag gingen we deze uitdelen. De eerste kindjes kwamen aangelopen. Natuurlijk haalde we eerst de kindjes naar binnen waar we een goede band mee hadden opgebouwd. Ze kwamen binnen en begonnen meteen te dansen en te springen van vreugde. We hebben de meeste kindjes een nieuwe broek en een nieuwe shirt kunnen geven. Ook hebben we een aantal kinderen nieuwe schoenen kunnen geven. Het was zo ontzettend druk voor ons huis. Vrouwen met hun kinderen, mannen die hun kind naar binnen wilde duwen of mensen die gewoon naar binnen probeerde te lopen. Maar op een gegeven moment sloten we de winkel en stuurden we iedereen naar huis. In de middag kwam Maxwell langs samen met zijn vrouw en kinderen. We besloten om hun de overgebleven kleren te geven. Ze waren zo ontzettend dankbaar en dat gaf een heel fijn gevoel. Op deze avond hadden we Mister en misses Allen en Kadethe uitgenodigd voor een afscheidsetentje. Raphael en Adina konden helaas niet komen omdat ze in Blantyere waren op bezoek bij de zieke moeder van Adina. Helaas kwam Sheila niet omdat ze zich niet lekker voelde. Het etentje was erg gezellig. Aan het einde kregen we een prachtige doek van Dominica. Een afscheidskadootje. Deze mensen hebben in deze tijd zo veel voor ons betekend, en zo ontzettend veel voor ons gedaan. Het etentje ging erg snel en de tijd vloog voorbij. Na het etentje namen we alvast afscheid van Dominica. William en Everson komen maandag nog langs om afscheid te nemen. Het was een erg geslaagd etentje.

Dag 68, eten bij Maxwell 05/07

Vandaag zette we het inpakken voort. De aller laatste spullen worden last minute in de backpack gegooid en de reisstress slaat toe. Na alles 24x te hebben gecheckt en nog een keer gecheckt was mijn tas dan eindelijk ingepakt. Wat ik vooral een grote kunst vind is dat ik al mijn bagage in mijn backpack heb gekregen. Wellicht met heel veel geweld maar het is me gelukt. Na het inpakken moesten we natuurlijk ook het hele huis nog schoonmaken. Ondertussen kwam Raphael langs met een kadootje. Helaas was Adina nog niet terug van haar moeder en konden we geen afscheid van haar nemen. We konden aan alles merken dat Raphael er ook moeite mee had. We namen deze dag al afscheid van hem, maar hij zou morgen ook nog even langs komen. Hij gaf ons een rieten mandje als kadootje. Ontzettend lief. Nadat Raphael was vertrokken kwamen de kindjes bij ons huis om te dansen. De laatste keer dat we echt met ze konden dansen, en dat kon je ook echt merken aan ze. Iedereen klampte zich aan me vast en wilde met me dansen. Deborah zat bijna de hele tijd op mijn rug en de anderen hielden mijn hand vast. Ookal heb ik me op sommige dagen ontzettend geërgerd aan de kindjes die om 5 uur al vrolijk aan onze deur stonden, toch ga ik ze ontzettend missen. De schattige gezichtjes, de vrolijke lachjes en de schattige stemmetjes. Na het dansen vertelden we aan Allen (het enige jongetje wat Engels sprak) dat ze morgen om 6 uur konden komen om afscheid te nemen. Ze begrepen het en liepen naar huis. Na het dansen en het opruimen liepen we richting Maxwell die ons had uitgenodigd voor een etentje. Zo lief dat hij (terwijl hij zo weinig verdiend) ons zo graag op bezoek wilde hebben. We kregen frietjes met kip en het was erg lekker. Het was een gezellig etentje. Ik begon te merken dat ik er ook steeds meer moeite mee ga krijgen dat we morgen gewoon weg gaan. We hebben ongeveer 3 uur gedaan over ons etentje. Toen we weer naar huis liepen besloten we om onze laatste nacht in de cuppenhal door te gaan brengen. Maxwell en Crae gingen met ons mee. Ons laatste avondje feesten met onze vrienden. Het was erg gezellig. We waren contstant bij elkaar en maakte er een gezellige avond van. Rond een uur of 1 vond ik het wel goed geweest (aangezien we om 6 uur alweer op moeten). Morgen is het dan echt zo ver, ons echte afscheid.

Dag 69, afscheid.. 06/07

Vandaag is het de dag. Ons echte afscheid.. Het opstaan ging soepel, het huis was opgeruimd en iedereen was klaar. Toen we buiten kwamen zaten daar alle kindjes rondom een zelf gemaakt vuurtje. Ze zaten er al vanaf 5 uur. We brachten onze tassen naar buiten en laadde onze spullen in de auto. Maxwell, zijn vrouw, Crae, Alice (de verloofde van Crae), Violet (de zus van de verloofde van Crae) kwamen ook rond deze tijd aan. Daarna kwam Raphael om het huis te inspecteren en de sleutels op de halen. Daarna was het echt tijd. Ik begon met het knuffelen van de kindjes. Mijn hart brak, de tranen stonden in hun oogjes en ik had er ontzettend veel moeite mee. Na de kinderen namen we afscheid van de rest. Toen ik Crae knuffelde brak ik al meteen. Deze mensen hebben in de laatste weken zo veel voor ons betekend en hebben een plekje gekregen in mijn hart. Het doet me zo veel pijn om afscheid van ze te nemen. Ik sloot af met Maxwell. Daar had ik het meeste moeite mee. Ik kon mijn tranen niet meer in bedwang houden en het stroomde er haast uit. Snikkend stapte ik in de auto. Iets verderop namen we nog afscheid van Juel en Everson. En toen vertrokken we uit onze nieuwe woonplaats. Terugkijkend op deze 10 weken, kijk ik terug op een prachtige tijd. De eerste week toen we aankwamen in het ziekenhuis hadden we niet verwacht dat we vrienden zouden gaan maken. Iedereen was wat afstandelijk en moest aan ons wennen. En nu huil ik tranen met tuiten omdat ik weg moet. De afgelopen weken waren fantastisch. In een korte periode heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en geleerd dat Malawi echt het warme hart van Afrika is. We zijn vanaf dag 1 heel hartelijk ontvangen. Iedereen is zo lief voor ons geweest en heeft altijd voor ons klaargestaan. 10 weken geleden kwamen we hier, geen idee wat ons te wachten stond. En nu moeten we alweer weg. Ik ben zo blij dat ik nieuwe vrienden heb mogen maken. Ik zal Muona nooit vergeten. Het heeft een plaatsje in gekregen in mijn hart.
Ik heb echt een toffe tijd gehad hier in Muona. Ik heb zo veel nieuwe dingen geleerd en zo veel nieuwe dingen mogen zien. Ik ben iedereen erg dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Iedereen heeft een plaatsje in mijn hart gekregen en zal daar ook voor altijd blijven. Ik ga mijn nieuwe vrienden oprecht missen. Zonder hun was onze tijd in Muona nooit zo leuk geweest zoals het nu was. Tuurlijk waren er ups en downs, maar door de vriendelijkheid en de glimlachen van onze collega’s werden we altijd weer opgebeurd. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke lieve persoonlijkheden ontmoet en ik ben zo dankbaar dat ik deze mensen heb mogen leren kennen.

De afgelopen 10 weken hebben we ontzettend primitief geleefd. 4 dagen geen water, lopen naar de pomp voor drinkwater, geen stroom en lopen naar de markt om eten te halen. Van de frietjes speciaal naar rijst met tomaten, van de snoep in de kast, naar papayas in de koelkast. Was het afzien, nee. Ik heb geen moment honger gehad. Geiten die ons wakker maken in de ochtend, kippen die overal rondlopen, tegenover buren die hun muziek aanzetten om 5 uur sochtends en kinderen die je om half 6 al wekken. Ik heb me er aan geërgerd, maar zelfs dat ga ik missen. Lieve vrienden, collega's en Muona, bedankt voor alles, ik zal jullie nooit vergeten.