dag 5, rondleiding ziekenhuis en dagje community

Dag 5, rondleiding zienhuis en dagje community.

Vanochtend dachten we uit te kunnen slapen, maar Rafael stond rond 8 uur voor de deur. Om 9 uur moesten we paraat staan bij het ziekenhuis. Geen probleem want we keken er allemaal naar uit. In het ziekenhuis ontmoette we sheila. De hoofdzuster van het ziekenhuis. Een aardige maar ook mooie vrouw. Ze gaf ons uitleg over de verschillende afdelingen. Na de uitleg kregen we een rondleiding door het ziekenhuis.

De rondleiding startte bij de delivery ward. Dit is de afdeling waar vrouwen bevallen en verblijven. De vrouwen verblijven er vaak maar kort. 24 uur na de bevalling mogen ze weer naar huis. Alleen vrouwen die een keizersnede hebben gehad blijven langer. Het was erg rustig op de afdeling. Zover we konden zien lagen er 2 kinderen in de couveuse. Het waren premature kinderen. Veel te vroeg geboren dus. Ze waren zo ontzettend klein. Sheila vertelde ons dat het belangrijk is dat de kinderen om de 2 uur gevoed worden. Na de delivery ward kwamen we aan bij de male en female ward. De mannen en vrouwen liggen gescheiden maar wel onder een dak. Op de vrouwenafdeling was het ontzettend rustig. Er lag naar mijn zien maar een vrouw. Op de mannenafdeling was het een stuk drukker. Tijdens de rondleiding vertelde Sheila ons veel. Vooral veel over de afdelingen. Ook vertelde ze ons dat het hier heel anders is dan in Nederland omdat ze hier gewoon niet de nodige spullen hebben. Na de male en female ward gingen we naar de operatiekamers. Hier is een speciale kamer waar mensen met oogaandoeningen worden geopereerd. Er is een dokter gespecialiseerd in ogen. In de andere kamer worden alle andere operaties uitgevoerd. Ik vind het zo knap om te zien wat mensen hier kunnen met eigenlijk zo weinig spullen. Daar kunnen wij nog veel van leren. Ook kwamen we langs de kinderafdeling. Hier verblijven kinderen tot de leeftijd van 14 jaar. Na de rondleiding nodigde Sheila ons uit om mee te gaan naar de community in de middag.

Rond 2 uur vertrokken we met de ambulance naar de community. Hier stonden tenten waar de overlevenden van de overstromingen verblijven. Al bij het binnenrijden ontstond er een hele stoet om de auto. Nadat we gingen zitten ontstond er een groep voor ons. De mensen zaten op de grond. Zuster Adete (de vrouw van Rafael) ging voorlichting geven over zaken zoals HIV, malaria en kanker. Hoe kun je het herkennen en voorkomen. Voor de uitleg starte de dj de muziek en de mensen begonnen met dansen. Het is zo mooi om te zien hoe muzikaal de mensen hier zijn. We besloten al snel om mee te dansen. Dat vonden vooral de kinderen erg spannend. Iedereen ging om ons heen staan. Ik stak mijn hand uit naar een kindje en deze pakte mijn handen verlegen aan. Samen maakte we een dansje. Het voelde zo goed en het was zo leuk. Werkelijk waar iedereen kan hier dansen. Daar zijn die Hollandse en zelfs Chileens heupen niks bij hahaha.

Tijdens de uitleg konden we helaas niet veel verstaan van wat er gezegd werd. Wel kon ik verstaan dat Adina ons voorstelde en dat iedereen voor ons klapte. Een overweldigend gevoel. Iedere keer als er iemand kwam spreken maakte ze een buiging voor ons. Wat eigenlijk heel raar voelt. Omdat ik een andere huidskleur heb, word ik ook anders gezien. Aan dat gevoel moet ik wel even wennen. Maar toen ik navroeg waarom ze dat doen zei Adina, dat is een teken van respect. De bevolking is echt zo lief en zo vriendelijk. Malawi verdiend te titel het warme hart van Afrika echt dubbel en dwars. Het voelt zo goed om welkom te zijn in Malawi. Iedereen zegt "you are most welcome". Echt prachtig. Het voelde heerlijk om te dansen en plezier te maken met de kinderen en om ze te zien lachen en lol zien hebben. Het was een bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Na wat dansjes belanden we terug in de auto. We dachten terug de rijden maar Adina en onze chauffeur besloten ons iets te laten zien. De auto stopte bij een Zandvlakte en vanaf hier liepen we verder. De chauffeur vertelde ons dat hier een dorp stond maar dat alles is weggevaagd door de overstromingen. Van de bevolking heeft maar 50% het overleefd. Een dorp verderop heeft maar 1 persoon de ramp overleefd. Nadat we wat doorliepen kwamen we bij een rivier uit. Deze hoorde hier niet te liggen. Deze nieuwe stroom heeft nog een dorp weggevaagd. Het is zo naar om te zien dat hier mensen woonden en dat het nu onbewoonbaar is. Heel indrukwekkend.. Na al deze indrukken zag ik de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien. Daarna reden we terug naar ons huisje.

Thuis besloten we aardappelpurree te eten met boontjes. Geen vlees want dat hebben ze hier niet. Na het eten besloot ik te gaan douchen. Helemaal ingesopt en wel werd mijn douche abrupt verstoord doordat de stroom uit viel. Na een noodkreet rende ik natuurlijk poedelnaakt onder de douche uit. Iedereen aan het gillen natuurlijk. nadat iedereen zijn zaklamp gevonden had en de kaarsen aangezet waren kwam de stroom na 10 minuutjes weer terug en kon ik mijn douche weer voortzetten. We leren hier wel primitief leven hoor. Het was alweer een dag met heeeel veel indrukken.

Liefs, Jorie van Ravensteijn