Dag 3, de reis naar Muona

Dag 3, de reis naar Muona

Vanochtend vertrokken we al vroeg richting Muona. Rond 08:10 kwam een vriendelijke man ons ophalen met een busje. Eenmaal bij de bus aangekomen stonden hier nog 2 mannen. Een van deze mannen was onze tolk en sprak erg goed Engels. Hij raadde ons aan om nog even langs de supermarkt te gaan en om nog wat nodige spullen te kopen. Ook konden we hier pinnen. Na wat nodige boodschappen zoals, bonen in blik en appelmoes vertrokken we richting Muona. Aangezien we met zijn 9en in de auto zaten en we meer dan 12 tassen bij ons hadden , reden we met zo'n 20 km per uur naar Muona.

Tijdens de reis keek ik mijn ogen uit. Het landschap is werkelijk waar prachtig, groen en met veel bergen. Het was echt een ervaring. Ik probeerde zo veel mogelijk foto's te maken, maar je krijgt het nooit zo mooi als in je gedachten. De weg naar Muona is ongeveer 100 km. De eerste 40 km waren op een verharde weg. Na 40 km sloegen we af naar de onverharde weg, dit merkte we gelijk. De wegen werden hobbelig en je kon goed zien wat voor nasleep de overstromingen hebben gehad. Alle wegen zijn verwoest en de auto's kunnen moeizaam op hun plek komen. Overal liggen keien en stenen en bruggen zijn verwoest. Gelukkig hadden we een kei van een chauffeur. Door het water, over bergen, door kuilen het maakte niet uit, hij bracht ons veilig naar de overkant. Onze tolk bleek de broer van William te zijn. Hij vertelde ons veel over het landschap en leerde ons wat Chiciwa.

Hoe dieper we het land in gingen hoe meer mensen we tegen kwamen. Kinderen die zwaaiend en schreeuwend achter onze auto aanrende, azungoe azungoe hoorde we overal. Toen ik aan de broer van William vroeg of het een scheldwoord was zei hij: nee, het is een teken van respect. Mensen hier zijn dankbaar voor jullie. Overal waar we langsreden zwaaide mensen naar ons met een grote glimlach. Het is vreemd om te zien dat mensen zo anders kunnen reageren op mensen met een andere huidskleur. De reis was lang maar ik werd zo vrolijk van alle lieve kinderen.

Overal waar je kijkt zie je mensen met zijn drieën op een fiets en dan vaak met nog spullen op hun ruggen. Het is bijna onwerkelijk maar toch is het zo. In ieder stroompje of beekje zie je kinderen met water spelen pf vrouwen die kleren aan het wassen zijn. Het is zo anders dan bij ons in Nederland. Onderweg kwamen we achter een stoet wandelende mensen. De broer van William vertelde ons dat er een begrafenis plaatsvond. We stopte de auto zodat we niet achter de mensen aanreden. Na de stop reden we verder. We zagen vele mensen in rouw. Ze verzamelde onder een boom en zongen een lied. Volgens hem was dit een ritueel. Het was erg indrukwekkend om te zien.

Toen ik aan hem vertelde van de ramp in Nepal schrok hij. Bijna 2000 doden zei hij verbaasd. Dat is een heel drop. Daarop zei hij, wij als mensen moeten echt gaan veranderen, als we niets doen verpesten we deze wereld. Ik vond het mooi dat juist hij dit zei. Hier gebruiken mensen alleen water wanneer ze het nodig hebben en doen haast alles te voet. In Nederland gebruikt iedereen voor de kleinste afstanden de auto en gebruiken we water alsof we denken dat het nooit op raakt. Wat ook grappig was was het moment dat ik vertelde dat er in Nederland geen bergen zijn. "So it's all flat" zei hij verbaast. Hij kon het niet geloven.

De reis heeft in het totaal bijna 7 uur geduurd. Na een zere kont en door elkaar geklutste organen kwamen we aan bij ons huisje. Het huisje is erg groot. Er zijn 3 slaapkamers, een keuken, een wc, een douche en een groot eetgedeelte en woonkamer. De wc... Tja het is wen wc, zonder bril.. Maar je kunt er plassen, daar gaat het om. Nadat we onze spullen binnengezet hadden liepen we richting William. Hier stelde we ons voor en kregen we ijskoude ranja. William is erg vriendelijk. Helaas heeft hij een ongeluk gehad met de motor en heeft hij zijn voet bezeerd.

In Blantyere hadden we nog geen kennis gemaakt met ongedierte. Nou dat is hier wel anders. Na het uitpakken van onze spullen was ik natuurlijk de eerste die moest plassen. Ik zag een beest in de wasbak, mijn held Demi dacht, ik zet de kraan aan dan spoelt ie weg, maar niks bleek minder waar, al snel sprong het beest de lucht in waarop ik gillend de kamer van marlou en roos in sprintte. Lynn dacht, ik kijk we even achter de deur maar daar sprintte een snel beest er van door. Waarop Lynn het ook op een sprinten zetten. Na lang zoeken vonden we het dier wat een grote kakkerlak bleek te zijn. Niet doodmaken riep Marlou, dan komen er meer, je moet hem verbranden. Natuurlijk waren we allemaal helden op sokken en lukte het niemand. Demi en Nienke besloten er een glas overheen te zetten en hem buiten te zetten. Helaas ontsnapte de kakkerlak, waar hij is, geen idee. Voortaal check ik geen deuren meer. Ik plas wel met de deur open.

Kortom, het was een dag met vele indrukken. De bevolking is zo lief en aardig. Daar kan ik wel aan wennen!

Liefs, Jorie van Ravensteijn